ဘာလီကြၽန္းက မုဆိုးေတြဟာ ေမ်ာက္ကို ဘယ္လိုဖမ္းတယ္ထင္သလဲ။
အုန္းသီးကို အေပၚယံက ရွပ္ေဖာက္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အရည္ေတြကို သြန္ၿပီး အထဲမွာ ထန္းလ်က္ခဲေတြ ထည့္ထားလိုက္တယ္။
အုန္းသီးေတြ႕ေတာ့ ေမ်ာက္က လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္။
အထဲက ထန္းလ်က္ခဲကိုေတြ႕ေတာ့ လက္နဲ႔ႏိႈက္တယ္။
ထန္းလ်က္ေတြ႕ေတာ့ ဆုပ္ၿပီးဆဲြထုတ္တယ္။
အေပါက္က ေမ်ာက္လက္တစ္ႏိႈက္စာပဲဆိုေတာ့ လက္ကိုဆုပ္ထားရင္
ျပန္ထုတ္လို႔မရဘူး။ ဒီမွာတင္မရပ္ေသးပါဘူး။
ေနာက္ထပ္တစ္လံုးေတြ႕ေတာ့ က်န္တဲ့ လက္နဲ႔ ထပ္ႏိႈက္ျပန္ေရာ။
ဒီလက္လဲထုတ္လို႔ မရျပန္ဘူး။ လူက ေမ်ာက္ကိုလိုက္ဖမ္းေတာ့
သစ္ပင္ေပၚတက္ေျပးခ်င္ေပမယ့္ လက္က အုန္းသီးမွာ စြပ္ေနေလေတာ့
တက္လို႔မရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မုဆိုးဖမ္းတာ ခံလိုက္ရပါေလေရာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဒီေမ်ာက္နဲ႔ သိပ္ထူးမယ္မထင္ပါဘူး။
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာေတြမ်ားလိုက္တာ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား၊
သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား၊ အမုန္းတရားမ်ား၊ အလိုရမၼက္မ်ား။
ဆုပ္ကိုင္ေလေလ ေႏွာင္ဖဲြ႕ေလေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္တဲ့
ဆႏၵေၾကာင့္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေဝးကြာဆဲပါ။
လြတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ေတြကို
အရင္ေျဖရပါလိမ့္မယ္။
Credit to ျကယ္ေတြေလွ်ာက္တဲ့လမ္း
No comments:
Post a Comment